Niektórzy sądzą, że czystość i dziewictwo to synonimy, lecz tak nie jest. Nie wszyscy ludzie czyści zachowali dziewictwo, a nie wszyscy zachowujący dziewictwo są czyści. Na przykład przed swoim nawróceniem św. Augustyn miał nieślubne dziecko, św. Małgorzata z Kortony żyła z przyjacielem bez ślubu, a św. Pelagia była prostytutką. Chociaż nie zachowali dziewictwa, to jednak stali się czyści i osiągnęli świętość.
Z drugiej strony, niektórzy ludzie zachowują dziewictwo w sensie technicznym, lecz na liczne sposoby sprzeniewierzają się swojej czystości. Wiele takich osób stwierdza: „Dopóki zachowuję dziewictwo, jestem w porządku. Wszystko zatem oprócz stosunku płciowego jest OK”. Mogą częściowo dawać siebie ludziom, których z pewnością nigdy nie poślubią, i twierdzić, że są nadal czyści, ponieważ z nimi nie współżyją. Powoli zaczynają wierzyć, że intymność seksualna nie jest niczym szczególnym. Gdy wreszcie spotkają osobę, na którą naprawdę zasługują, będą potrzebować uleczenia z powodu tego wszystkiego, co oddali.
Czystości nie traci się jednak na zawsze tylko dlatego, że coś wstydliwego zdarzyło się w naszej przeszłości. Dziewictwo odnosi się do historii naszej seksualności, lecz czystość nie dotyczy przeszłości. Czystość jest cnotą, która istnieje tylko w teraźniejszości. Ludzie nieraz myślą, że skoro utracili dziewictwo, to czystość już zawsze będzie poza ich zasięgiem. Tak nie jest. Podobnie jak osoba, która wiodła czyste życie, może popaść w niemoralność, tak i grzesznik może powrócić do czystości. Aby być czystym, potrzeba serca skierowanego ku Bogu. W Jego oczach prostytutka żałująca za swoje grzechy jest czystsza niż pełna pożądań dziewica. Musimy pamiętać, że nasza wartość polega na tym, jak widzi nas Bóg, a nie na tym, jak postrzegają nas inni, czy czasem nawet my – samych siebie.
Fragment książki Jasona Everta, Jeśli naprawdę mnie kochasz. 100 pytań na temat randek, związków i czystości seksualnej, Kraków 2012.
