Ślad muzyczny na jego twórczości zostawia także grono doświadczonych muzyków, jak Maciej Afanasjew – aranżacje, skrzypce, Grzegorz Nadolny – kontrabas, gitary basowe, Cezary Paciorek – akordeon, instrumenty klawiszowe, Szymon Damięcki – gitary akustyczne, elektroakustyczne i solowe, Grzegorz Lewandowski – instrumenty perkusyjne, i wielu innych.
– Jak to było z Twoim nawróceniem?
– Jak po sznurku. Zanim zdążyłem narobić większych głupot – objawił mi się Bóg. Miałem czternaście lat, gdy ktoś zaprosił mnie na modlitwę w pewnym kościele. Nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale to Bóg spodziewał się mnie. Spodziewał się, że w końcu do Niego podejdę. I objawił mi się tam w swojej Męce. To była konkretna, bardzo wyraźna wizja. Najpierw byłem przerażony tym, co zobaczyłem, bo nie przypominało to znanych obrazów z ikon, a wyglądało raczej jak wielka rzeź. A potem usłyszałem w sercu słowa: „Poszedłem na to z miłości do ciebie…”. To była bardzo szybka droga, którą można przyrównać do zjazdu rurą w aquaparku, właśnie tak błyskawicznie zjechałem, można powiedzieć, z poziomu religijności do wiary.
– Twoja rodzina była wierząca?
– Tak, katolicka i praktykująca, i ja też byłem wierzący i praktykujący, tylko że wiązało się to chyba bardziej z jakąś powinnością. Po tym doświadczeniu dostrzegłem, że praktyka bez wiary jest niczym, ale i wiara nie ma pokrycia bez praktyki. To tak, jakby kochać żonę tylko w słowach, a nie tulić jej, nie kochać się z nią. Zobaczyłem wtedy, jaki to absurd.
– Jaką drogą poszedłeś w życiu?
– Najpierw zdałem do szkoły teatralnej w Krakowie, potem przez jedenaście lat byłem aktorem. W trakcie tej pracy, kiedy gadałem ze sceny nie swoimi słowami, miałem poczucie, że gonię za jakimś wiatrem, powodzeniem, za sławą i ciągle nie mogę jej dogonić…, a także siebie nie mogę dogonić. Po prostu czułem, że ciągle mi czegoś brakuje.
– A żyłeś wtedy blisko z Bogiem?
– Tak jak umiałem – raz na tydzień chodząc na Mszę św., odmawiając pacierz. Ale to w moim wydaniu było takie, powiedziałbym, uwiędnięte. Czerpać ze źródeł żywej wody zacząłem właściwie w momencie spotkania wspólnoty, która przypomniała mi o tym, że jak się kogoś kocha, to myśli się o jego prawdziwych potrzebach – czy nie jest chory, czy czegoś nie potrzebuje, czy mieszka w miejscu, gdzie jest ciepło i czysto. Ci ludzie modlili się o wszystko. Gdy urodziło się im więcej dzieci – prosili o większy samochód. Jak na poważnego Boga, wydawały mi się te modlitwy zbyt trywialne. Ale wyjaśnili mi to tak: „Stary, jeśli kogoś kochasz, to troszczysz się o wszystko, tak samo Bóg troszczy się o ciebie…”. I zobaczyłem, że taka modlitwa przynosi konkretne owoce.
– Praktykowałeś ją?
– Tak! Najpierw zacząłem się modlić o to, żeby Bóg zmienił sytuację w mojej pracy, która rzeczywiście wtedy była fatalna. Zobaczyłem nieprawdopodobne owoce zaufania Bogu. Zakończyło się to przeprowadzką do Trójmiasta, gdzie najpierw doświadczyłem docenienia w nowej pracy, i zgodnie z zasadą: „nawrócenie, jak po sznurku”, od razu zaproszono mnie do uczenia przedmiotu „Wiersz” w szkole wokalno-aktorskiej. Jednak pewnego dnia zupełnie obrzydło mi występowanie na scenie i poczułem, że się duszę, a do tego, gdy wychodziłem do pracy, mój sześcioletni syn rzucił się na podłogę, krzycząc: „Tato! Jeśli dzisiaj wyjdziesz do pracy, to zabiję twojego dyrektora!”. Powiedział to dlatego, że znał swojego tatę tylko z widzenia. Wcześniej wydawało mi się, że wszystko jest generalnie w porządku i to dość normalne, że nie ma się na nic czasu, aż ten gmach zaczął się walić...
Rozmawiała Edyta Tombarkiewicz
(Część druga wywiadu już za tydzień)
